Rozdział 13

Gdy Angelika była już w domu, Alicja zaraz po tym siedziała koło niej.
- To gdzie masz tego kota? - spytała Alicja.
- Pewnie pod kanapą się schował. Zresztą zobaczę - i schyliła się, po czym zobaczyła włochatą mordkę Słodziaka.
- Jest, jest. - powiedziała Angelika, po czym go wyciągnęła.
- Jaki słodki! - powiedziała Alicja.
- Dlatego nazwałam go Słodziak.
- No to kiedy najczęściej Kamila zapomina klucza od szafki?
- 13-stego najczęściej w piątek.
- Czemu?
- Tak wierzy w przesądy, że ze strachu sama wszystko gubi.
- Zaraz, a czasem 13-stego nie ma jutro?
- No, i jutro w dodatku jest piątek!
- No, to mamy szczęście.
                                                         *
Dziewczyny takim sposobem zemściły się na Kamili. Minęła szkoła i zaczęły się wakacje. Angelika uzbierała pieniądze na wyjazd i wyjechała na wczasy do Chorowacji.
                                                          ************* Koniec *************
 http://blogroku.pl/2012/kategorie/pamia-tnik-angeliki,23v,blog.html

---

Rozdział 12

Angelika przygnębiona wracała ze szkoły. Zastanawiała się, jak może pomóc przyjaciółce. Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Kamila zawsze do szkoły nosiła ze sobą książkę o yorkach. Sama miała yorka. Nawet w bibliotece prowadziła spotkania na temat yorków. Miała na ich punkcie bzika. Kamila zamykała tę książkę w szafce szkolnej. Tylko na weekend zabierała ją do domu. Plan Angeliki polegał na tym, żeby wyjąć książkę z szafki Kamili tę książkę, kiedy ona zapomni klucza. Książkę wrzuci do plecaka pewnej Dominiki, która jest " konkurencją " dla Kamili. Z jednej strony się zemszczą na Kamili, a z drugiej skorzysta na tym Dominika. Angelika natychmiast zadzwoniła do Alicji.
- Słuchaj Ala, mam plan! - i opowiedziała o swoim planie.
- Angel! On jest genialny.
- Musimy się spotkać. Najlepiej przyjdź do mnie. Przy okazji pokażę ci mojego kota.
- Ok. Bardzo jestem ciekawa. Kamila ma yorka, a ty masz kota!
- A Milena ma owczarka niemieckiego!
- No i gitarka.

Rozdział 11

Na przerwie Angelika szukała Alicji, która zawsze po angielskim zaczepia Kamilę.
- No tu jesteś! - wykrzyknęła Angelika, gdy zauważyła przyjaciółkę, wyśmiewającą się z Kamili.
- No co kujonka, gdzie twoje okulary? Załóż je, żeby przeczytać jak jest nieść torbę! A może pamiętasz, prymusie? - tak właśnie zachowywała się Alicja po angielskim.
- Weź się ode mnie odczep, wariatko! - odpowiedziała Kamila.
- Ojojoj, boi się dzidzi?
- Powiem pani Zawadzkiej!
- To sobie mów, skarze pyto!
Kamila pobiegła do pokoju nauczycielskiego.
- W nogi! - powiedziała Alicja do Angeliki i razem pobiegły do toalety. Wbiegły do kabiny i zamknęły się tam.
- Tu nas franca nie znajdzie. - powiedziała Alicja.
- I po co w ogóle to robisz?
- No, żeby się przed nią schować.
- No tak, ale czemu ją przezywasz?
- Żeby się zemścić.
- Ale, za co?
- Kiedyś, gdy chodziłam do przedszkola to ja i Kamila miałyśmy dodatkowy angielski. Bardzo dobrze się uczyłam. Miałam szansę dostać przepustkę do specjalnego przedszkola, gdzie uczono w formie zabawy angielskiego i innych przedmiotów. Oczywiście ten angielski jest tam na poziomie 3 klasy. Wszystko szło dobrze gdy pewnego dnia uczyłam się z specjalnej książki od angielskiego, która to dzięki niej tak się dobrze uczyłam. Podeszła do mnie Kamila i chciała zobaczyć tą książkę. Dałam jej na chwilkę. A ona wrzuciła ją do rzeki, która płynęła obok przedszkola.
- Co za małpa!
- Teraz wiesz, co to znaczy.

Rozdział 10

Angelika na angielskim już nie mogła doczekać się przerwy. Ponieważ przyszła do szkoły minutę przed dzwonkiem, nie miała okazji porozmawiać z Alicją. Cały czas myślała o tym jak fajnie mieć takiego kota jak Słodziak, dlatego też nie uważała na lekcji.
- Angelika powiedz mi co to znaczy nieść plecak albo torbę... - powiedziała nauczycielka.
Angelika właśnie rysowała portret Słodziaka, żeby pokazać go wszystkim.
- ANGELIKA! - powtórzyła nauczycielka.
- Tak? - spytała Angelika.
- Jak jest nieść torbę?!
- To będzie...yyyyy... hide bag!
- Nie. Angelika czemu nie słuchasz?
Odpowiedziała cisza.
- Angelika skoro nie umiesz, to jak ty chcesz napisać kartkówkę, a o sprawdzianie nie wspomnę. Proszę się na jutro nauczyć!
- Dobrze... - odpowiedziała Angelika.
- A teraz kto mi powie jak jest nieść torbę? Proszę, Kamila.
- Carry a bag.
- Powtórz Angelika.
- Carry a bag.
- Dobra. Możecie iść na przerwę.

Rozdział 9

Gdy Angelika się obudziła, stali nad nią : Milena i jej rodzice. Spojrzała obok siebie. Tam leżał jej kot i bawił się końcówką jej włosów.
- Co to ma być? - spytał się tato Angeliki patrząc na kota.
- Mój kotek. - odpowiedziała Angelika.
- Jak to twój? - spytała się jej mama.
- Znalazłam go na naszym podwórku. - Angelika nadal odpowiadała na pytania.
- To prawda, Milena? - tato Angeliki zwrócił się do jej siostry.
- Tak. Właściwie to Wilczek go znalazł. - odpowiedziała Milena.
- No, dobra miej sobie tego kota, ale to pierwszy i ostatni raz kiedy adoptujecie jakieś zwierze. - powiedziała mama.
- Dobrze mamo. - powiedziała Angelika i przytuliła do siebie już na pewno swojego kota.
Rodzice wyszli. W pokoju została tylko Milena, Angelika i oczywiście kot.
- Jak go nazwiesz? - spytała Milena.
- W ogóle nie wiem czy to kocurek czy kotka.
- No to możesz go nazwać po prostu Kotek.
- Dobra myśl. Ale chyba nazwę go Słodziak.
- Jak chcesz. To twój kot.
- No dobrze. A ty zapamiętaj sobie, że nazywasz się Słodziak. - powiedziała Angelika, ale Słodziak ułożył się do spania na poduszce.

Rozdział 8

Angelika wzięła kotka do swojego pokoju. Zawsze zazdrościła Milenie. Też chciała mieć własne zwierzątko, a to kociątko spadło jak z nieba! Jeszcze w dodatku nic nie kosztowało. Był bardzo śliczny. Miał trochę dłuższą sierść od przeciętnego dachowca i była ona koloru sierści kota syberyjskiego niebieskiego.
- Jaki ty słodki! - powtarzała Angelika - Zaraz przyszykuję ci spanie.
Wzięła pudełko po butach, wsadziła do niego starą poduszkę i postawiła tam kocie łóżko.
- A teraz przetestujesz swoje łóżeczko. - powiedziawszy to położyła delikatnie kota na posłaniu. Kotek od razu zasnął.
- Chyba mu pasuje - powiedziała szeptem do siebie Angelika.
Poszła do kuchni i szukała tam małych miseczek dla kota. Gdy je znalazła wyciągła z lodówki kawałek kiełbasy i mleko. Mleko rozcięczyła z wodą. Nie chciała by mu zaszkodziło. Położyła miseczki obok niego i leciutko pogłaskała go po głowie. Patrzyła jeszcze tak na niego chwilkę i sama położyła się na swoim łóżku i odpoczywała. Niespodziewanie zaraz zasnęła. W tym samym momencie kot wstał, wypił mleczko i położył się koło niej.

Rozdział 7

Angelika, Milena i Weronika bawiły się z psem Mileny, Wilczkiem. Wilczek był owczarkiem niemieckim i miał niecały rok. Był szczeniakiem, dlatego bardzo lubił się bawić, nawet z obcymi.
- Ty mieszkasz w Niemczech, a my mamy owczarka niemieckiego. - powiedziała Angelika.
- Fajnie, co nie Milena? - powiedziała Weronika.
- Ja mam owczarka niemieckiego. - odpowiedziała Milena.
- Ale Wilczek mieszka z nami, więc to tak jakby był też mój. - nie zgodziła się Angelika.
- Ale to je się nim opiekuje, daję mu jeść i sprzątam po nim! - zdenerwowała się Milena.
- Ale wyprowadzamy go razem. - Angelika nie dawała za wygraną.
- Dobra, już dobra, nie kłóćcie się już! -  Weronika już nie mogła tego znieść.
- OK. - odpowiedziały na prośbę Weroniki, Angelika razem z Mileną.
- No to kto teraz rzuca piłeczkę Wilczkowi? - zmieniła temat Weronika.
- Może ty Wera? - spytała Milena.
- Dobra. - odpowiedziała kuzynka sióstr.
Właśnie miała ją rzucić, kiedy na podwórko wyszła mama Weroniki.
- Weronika, wsiadaj do samochodu musimy jechać do Krakowa. - powiedziała.
- A wrócimy tu jeszcze? - Weronika nie chciała jechać.
- Nie, bo od razu jedziemy do Berlina.
Weronika nie zadowolona wsiadła do samochodu.
Gdy Weronika pojechała, Wilczek nagle zaczął szczekać.
Dziewczyny pobiegły tam gdzie siedział Wilczek.
- To kociątko! - powiedziała Angelika.